امیر جدیدی، دبیر گروه عکس هم‌میهن نوشت: این عکس باید عکس یک شود. عکس یک روزنامه را انتخاب می‌کنم و به سردبیر اصرار می‌کنم که الا و بلا این عکس باید عکس یک شود… چند دقیقه بعد مدیر هنری روزنامه صدایم می‌کند. می‌روم بالای صفحه.
عکس یک را روی مانیتورش انداخته اما نگاهش را می‌دزدد. می‌گوید: «نمی‌توانم صفحه را ببندم. این بچه شبیه دختر من است.» بغض بیخ گلویش را گرفته. می‌گویند دردناک و تلخ است. یک نفر با عصبانیت می‌گوید تو بچه نداری نمی‌فهمی؟
نمی‌فهمی که با دیدن چنین عکسی، جگر آدم آتش می‌گیرد. می‌گویم متوجه حرف و نگاه‌تان می‌شوم ولی این عکس از آن عکس‌هایی است که کار صدمقاله و صد فیلم و هزار خبر و تحلیل را یک‌جا می‌کند.
کافی است هزار سال دیگر این عکس را به کسی نشان دهی. دیگر لازم نیست به ضمیمه عکس بگویی نتانیاهو و گالانت و بنت و اعوان و انصارش چه موجودات پلیدی بودند. این عکس مصداق دقیق فریاد است. قصه پرغصه کودکی است که یک روز هم در زندگی‌اش طعم آزادی را نچشیده است.
قصه مردمانی است که خانه‌شان آتش گرفته، جان عزیزان‌شان رفته و دست‌شان هم به جایی نمی‌رسد.