تقابلی میان آیین مذهبی و نمایش آن در تلویزیون وجود ندارد / «معلی» نمونه‌های واقعی آیین‌های مذهبی مناطق بومی را نمایش می‌دهد و معرفی می‌کند
احمد میراحسان، نویسنده و پژوهشگر: متنی در مخالفت با حسینیه معلی، دیدم. ظاهرا متنی رادیکال به قلم محسن حسام مظاهری در نقد ماهیت و اهداف این برنامه است اما مشکل اساسی آن نه نقد، بلکه فهم نادرست از هستی یک برنامه تلویزیونی است.
بدفهمی دلایل گوناگون دارد. گاه ریشه شناختی دارد و از فقد معرفت در‌باره وجود یک پدیده بر‌می‌خیزد.
در اصل، تقابلی بین دو پدیده آیین و نمایش یا نمایش آیینی و نمایش تلویزیونی یا مستند و گفت‌وگو در‌باره آیین و بیان و نمایش نمونه در استودیو وجود ندارد و انگیزه‌های ایدئولوژیک، سیاسی‌کارانه و دعواهای جناحی و قدرت‌طلبانه و خرابکاری در کار رقیب، باعث این پوشش ضدیت نقادانه می‌شود و ما تنها با دو ساختار متفاوت روبه‌روییم نه جانشینی یکی به‌جای دیگری!، این امر شبهه‌افکنی بی‌ارزش و عامه‌پسندی را شکل می‌دهد!
کار دوتاست و بازنمایی و معرفی عینی و نمایشی ارزش‌های آیین به زبان رسانه کاری غیر از اجرای واقعی آیین در فضای زنده بیرونی و زمان/مکان واقعی است.
کسی که این را درک نکند نقدش خانه‌ای از تارهای تنیده عنکبوت است که با وزش کمترین تعقل و تفکر و واکاوی فرومی‌پاشد. همین مهم‌ترین خطا و مبنای اشتباه متن مذکور است.
سینه‌زنی یک عزای واقعی است و عناصر ساختاری و فرمی آن کاملا قابل تجزیه و تحلیل است. دارای فرم تجسمی است که با فرم هنر آیینی زبانی و گفتاری با مکتوب و ادبی فرق دارد.
حال ما در استودیو در قلمرو شناخت، کاوش، ارزش‌گذاری، تبلیغ و… می‌توانیم برنامه‌ای در‌باره آیین با نمایش نمونه‌های واقعی و معرفی آیین‌های غنی مناطق مختلف بومی بسازیم.
نویسنده متن، حقیقت داشتن و زنده بودن عزای آیینی را دال بر فقدان فرم تجسمی و نمایشی دانسته که اساسا درکی سطحی از نمایش و عامیانه و بی‌توجه به مبنای فلسفی نمایش با معانی مختلف است.
عزای واقعی عزای حسینی و آیین آن به‌وسیله ائمه معصوم علیهم‌السلام در سه صورت بکا و ابکی و تباکی، بر وجه نمایش دادن این احساسات درونی تأکید شده است.
منتقد نمایش و صورت عزای آیینی را با فرم تئاتر یکی گرفته و بنا به این درک غلط، ساختمان فکر غلط را کج تا ثریا بالا برده است.
تفاوت نمایش معلی و سنجش و آگاهی‌بخشی آن در استودیو با عزاداری در زمان/مکان زنده درک نشده است و آن همه مخالفت را بر مبنای یک درک غلط عجولانه و سطحی و با پیشداوری که حتی در معرض اتهام غرض‌ورزی سیاست‌بازانه می‌تواند قرار گیرد.
بررسی غلط معلی، متکی است بر عدم شناخت درست این کار و زبان رسانه و کار رسانه‌ای پیرامون آیین عزا و آگاهی‌بخشی و نشر کار اصیل به زبان تصویر و تجسم صمیمانه و کارشناسان دست‌اندر‌کار آیین و تمایزش با مراسم زنده عزا در کوی و برزن و محله و مسجد و تکیه و خیابان که دو کار متفاوتند، نه آن‌که یکی بخواهد جانشین دیگری شود!