شورجه به‌عنوان نماینده ضرغامی به خانه سینما آمد و گفت باید نماز جماعت بخوانید/ سال ۸۰ پلیس منکرات من و تعدادی دیگر از مسئولان خانه سینما را دستگیر کرد چون خیال می‌کردند خاتمی را ما رئیس‌جمهور کردیم/ حسن روحانی فیلمی را از یک کارگردان حزب اللهی نام برد و گفت چرا به آشغال‌هایی مثل این مجوز می دهند

ابوالحسن داوودی کارگردان سینما و تلویزیون در گفت‌وگو با روزنامه اعتماد: آقای ضرغامی وقتی معاون سینمایی شد می خواست نماینده بفرستد به خانه سینما. پیشنهاد اولی را که خودش کرده بود شورجه بود. ما بحث کردیم ولی سیف الله داد گفت که اشکالی ندارد و بگذاریم بیاید.

 در جلسه ای آقای شورجه آمد و شروع کرد صحبت کردن. دیدیم اصلا اینجا را قصد دارد تبدیل به یک حسینیه بکند؛ مثلا گفت نماز جماعت باید اینجا انجام شود و… موارد شورجه را بردیم پیش خود آقای ضرغامی ولی ضرغامی گفت بیخود کرده، این چیزها چیست؟ اینجا خانه سینماست. بعد از آن گفت شما بروید و نمی خواهد کاری کنید.

 انتخابات ریاست جمهوری سال ۷۶ نزدیک بود و در واقع فرستادن آقای شورجه هم به این دلیل بود که این پایگاه خانه سینما را بتوانند برای ناطق نوری و در مقابل خاتمی حفظ کنند.

 یک هفته قبل از انتخابات جلسه ای را به خواست خود ضرغامی در دفترش گذاشتیم و در واقع با ما اتمام حجت کرد. گفت یک هفته دیگر انتخابات انجام می شود و طبق آخرین نظرسنجی هم که انجام شده ۳۸ رای آقای ناطق دارد و یک رای آقای خاتمی.

 یکی از مشاوران ضرغامی در جلسه گفت شما بیایید و با ناطق نوری ببعت کنید. گفتیم ما کسی نیستیم که بتوانیم- آن زمان ۴ هزار نفر یا ۴ هزار و ۵۰۰ نفر عضو بودند- به همه دستور بدهیم که شما بیایید و با فلان کس بیعت کنید و به فلان کس رای بدهید.

 تصور ما این بود که با آمدن خاتمی دارد یک رنسانس اساسی در رفتار حکومت به وجود می آید و به شدت نسبت به این رنسانس اعتقاد داشتیم و امیدوار بودیم. بعد از انتخابات جریان راست و جریان محافظه کار به شکل عجیبی کلپس کرده و شوکه شده بود.

  سال ۸۰ خانه سینما در سالن نمایشگاه بین‌المللی برنامه داشت و می‌خواست جشن سینما را برگزار کند. ۴۸ ساعت قبل از آغاز مراسم خیلی به ما اخطار و تذکر دادند. مجبور شدم حضور کسانی مانند محمود دولت‌آبادی را لغو کنم. روز مراسم ناگهان ماموران منکرات ریختند داخل سالن و به دلیل بدحجابی و رعایت نکردن شئونات من و تعدادی دیگر از مسئولان خانه سینما را دستگیر کردند. چون می‌دانستند ما از خاتمی طرفداری کردیم و خیال می‌کردند ما خاتمی را رئیس‌جمهور کرده‌ایم.

 فیلم زادبوم را به سفارش حوزه هنری ساختم و در جشنواره چهار سیمرغ هم گرفت من جمله سیمرغ نگاه ملی ولی به دلایلی که من هیچ وقت آن را نفهمیدم فیلم را توقیف کردند و در کل دوران شمقدری فیلم توقیف بود. از دفتر روحانی قبل از اینکه رییس جمهور شود زنگ زدند و گفتند آقای روحانی می خواهد فیلم را ببیند. نسخه فیلم را من بردم برای روحانی در آن دفتری که روبروی پارک نیاوران بود.

 حسن روحانی فیلم را که دید گفت این را کی توقیف کرده؟ گفتم اگر شما فهمیدید من هم فهمیدم. روحانی فیلمی را نام برد از یک کارگردان حزب اللهی که آن زمان ساخته بود و گفت اینها آشغال‌هایی مثل این را مجوز می دهند و یک فیلم ملی مثل این را نمی گذارند نمایش داده شود.

 تلویزیون- با صراحت کامل بگویم- به نظر من فاتحه اش خوانده است. با اتفاقی که در آن مدت افتاد معلوم شد که اینها تلویزیون را صرفا به عنوان یک پایگاه سیاسی- ایدئولوژیک یک جریان فکری خاص می دانند و آن لفظ صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران در واقع هیچ ارتباطی با مخاطب ملی ندارد.
  چنین فضایی را به وجود آوردند که خودشان منادی این شدند که ما اصلا تریبون این ۱۰ یا ۱۵ درصد هستیم و به بقیه کاری نداریم. این فاجعه است که یک مدیر رسانه ملی مثلا در جایی اعلام کند یا از او نقل قولی آورده شود که ما به این ۱۰ درصد یا ۱۵ درصد مدیونیم.

 شما الان می دانید چه کسی و چه جریان فکری ای دارد فرهنگ را اداره می کند؟ می گویند جریان پایداری. این جریان همان گونه که به نوعی درتلویزیون و به شکل تشکیلاتی و سازمان یافته وجود دارد در جریان ارشاد و جریان سینما هم وجود دارد.

 این حاکمیت هم شما چه بخواهید و چه نخواهید، چه دوست داشته باشید و چه نداشته باشید، جزیی از خودمان هستند. بنابراین جز گفت وگو، جز اینکه راه گفت وگو را باز کنیم.