حمید داودآبادی رزمنده‌ی پیشکسوت و نویسنده‌ی با سابقه نوشت: بی‌خود نیست می‌گن:هر چی مال مملکت بوده، خانواده شهدا خوردن و بردن!
آره، هر چی که بود و نبود!مثلا دسته گل‌های نوجوون خودشون رو که به خدا هدیه دادنویلای لاکچری لواسون‌شون رو که دوستان به‌شون هدیه کردنماشین میلیاردی رو که بنیادشهید به‌شون سهمیه داده. دیگه چی توی مملکت مونده که این پدر و مادر چشم انتظار نخورده و نبرده باشند؟!
من بدبخت که در برابر این عزیزان، که شاید روزگاری پاره جگرشون با ما همرزم و همسنگر بوده، از خجالت و شرم، زبانم لال است و چشمانم خون‌بار! چرا؟!به این دلیل که به‌خاطر عمل‌کرد بد و زشت و … ما، این پدر و مادر، پس از قربانی کردن فرزند خود به پای دین و مملکت و انقلاب، بیشتر از ما که در سایه پناه گرفته‌ایم، مورد هجمه و تهمت هستند و دم برنمی‌آورند.مبادا امانت فرزندان‌شان آسیب ببیند!
و ما و خانواده و آقازاده‌ها و داماد و عروس‌هامون، در آرامش و آسایش کامل، در ایران و فرنگ، هر غلطی که می‌توانیم، به نام مسلمانی و ایرانی و انقلابی می‌کنیم و همواره از مردم و میهن طلب‌کاریم.
غافل از آن‌که:الم یعلم بان الله یری؟!آیا نمی‌دانند خدا آنها را می‌بیند؟! جهنم و قیامت برای ما، همین نگاه پرسش‌گر پدر و مادر مظلوم شهیدان است و بس.اگر بفهمیم!